Omdat ik vaak leuke reacties krijg op mijn columns die ik om de week in het Witte Weekblad schrijf, zal ik zo nu en dan mijn columns op mijn weblog zetten.

Column van deze week:

De weg naar perfectie.

Een musicus is veelal niet tevreden over zijn of haar uitvoeringen. De ontevredenheid leidt tot diepe teleurstellingen en dat kan weer leiden tot een depressie waarbij hij de deur van zijn studiehok nog harder dichttrekt, als hij (of zij) op zoek gaat naar de perfectie van de noten, de melodieën en wat er allemaal bij komt kijken. En zoekende naar dat ultieme moment van extase die misschien nog ver van hem afligt.

De welbekende, eenzame donkere kamer met onzichtbare spiegels die de musicus inzicht geeft in wat hij hoort en ziet. Zijn feedback zijn de geluid-weerkaatsende muren, een gesproken woord ontbreekt. Vingertoppen zoeken naar de versoepeling van de oneindige loopjes om het uiteindelijke muziekstuk moeiteloos ten gehore te brengen. Is dit wat muziek interessant maakt?  Of zijn het de intensieve uurtjes die de luisteraar voelt in elke gedreven muzieknoot of frase en waarbij de tijd onbewogen voorbij gaat.

Zo heb ik uren versleten op de muziekschool aan het Burgemeester Visserpark.Terwijl ik op zoek was naar perfectie, vergat ik vaak de tijd. Het was nog lang niet goed en dat zou het misschien ook nooit worden. Ik opende de deur pas als ik mij een klein beetje tevreden voelde en ik genoeg uurtjes had gemaakt. Die deur bleef heel lang dicht tot er altijd wel iemand mijn kamer binnenkwam met de wijze woorden: ‘Heb je nog iets anders om te studeren. Volgens mij ken je dit nu wel.’ Tja, vergeten dat ik buren had die uren naar hetzelfde riedeltje luisterde waarvan hun haren hoogstwaarschijnlijk de rest van de dag omhoog stonden. Zo raakte ik met regelmaat verdwaald in de werkelijkheid en kwam mijn tevredenheid verder van mij af te staan.

Nu wel, ik was vandaag naar een concert van Kimball Huigens een bevriende pianist waarmee ik binnenkort de mooie Brahms sonate ga spelen. Hij speelde buitengewoon goed. Als ik goed bedoel, houd dat in dat er muzikaliteit, gedrevenheid, humor en passie in de muziek te horen is tijdens de uitvoering. Na afloop sprak hij een klein jongetje aan en verklapte hem dat hij niet helemaal overtuigd was van zijn uitvoering. Welnu ik wilde hem toch duidelijk maken en vertellen dat hij fantastisch gespeeld had en dat hij mij ontroerde en aan het lachen maakte.

Ik ben ouder en wijzer geworden. Ik heb geleerd als musicus dat perfectie iets is, waar je naar zoekt en er nooit zal komen. Want als ik die perfectie zou bereiken dan pas zou ik klaar zijn, maar zou men mij niet meer horen. Perfectie is saai en klinkt niet zoals we het werkelijk willen voelen.

Ben ik nu werkelijk ouder en wijzer geworden?!

Aubrey Snell

Een Muziektheater-Workshop die ik ga geven voor jong talenten op het Koninklijk Conservatorium tijdens de zomerfestival.

Een muziektheater workshop van 1,5 uur. Daarin leer je hoe je op het toneel kan bewegen/acteren zonder je instrument te gebruiken om je daarachter te verschuilen. Hoe je je vrijer gaat voelen door bewust en op een theatrale manier met je instrument om te gaan middels fysieke bewegingen.